De schoonheid van het ouder worden

Ik zag de film ‘The age of Adeline’ en hoe mooi is het ouder worden toch?

We leven in een maatschappij waar ouder worden niet gewild is. Iedereen wil er jonger uitzien, jong blijven. Alle tekenen van ouder worden wissen we uit, we kleuren onze haren, bedekken onze littekens, maskeren onze rimpels,…

Maar net deze uiterlijkheden zijn een teken dat we geleefd hebben, voor elke rimpel staan er goede en slechte herinneringen. In elke grijze haar schuilen zorgen en geluk. Ons lichaam takelt met de jaren af, maar onze geest wordt sterker, we leren lessen, we maken herinneringen, we leren om te gaan met onze tegenslag en we cultiveren diepere connecties naarmate we ouder worden.

You lived, but you never really had a life. Deze zin in de film ‘The age of Adeline’ zorgt ervoor dat Adeline beseft dat gaan lopen geen zin heeft. Ze omarmt haar huidige leven en wie ze is op dat moment. Want de eeuwige jeugd in ruil voor een leven dat nooit echt geleefd is, wie zou daar voor tekenen? Het compleet eerlijk zijn tov mensen die je lief hebt, die er zijn voor jou, maar vooral ook tegenover jezelf. Jezelf omarmen in het ouder worden, net zoals Adeline beslist dat ze zichzelf gaat omarmen in haar eeuwige 29 jarige zelf. Want dan, op die moment, kan je pas echt beginnen leven. Je kan diepere connecties uitbouwen, want je voelt je wel goed genoeg.

Ze heeft een doos vol mooie herinneringen aan ontmoetingen, maar jammer genoeg ook liefdes die niet konden, waar geen toekomst in zat. Ze was er wel, maar niet volledig. Ze kon niet 100% zichzelf zijn tot ze besliste dat ze zichzelf volledig ging aanvaarden en ging stoppen met vluchten. En het mooie is dat de liefde van haar leven, dan eindelijk volledig snapte waarom ze zo deed en haar volledig kon omarmen zodat hun liefde meer diepgang kreeg.

Dat is wat er gebeurd als we onszelf volledig aanvaarden in hoe we zijn, de connecties worden dieper, de liefde echter en het leven krijgt meer betekenis.

De foto hieronder is mijn opa in het rusthuis. Ondertussen is hij overleden, maar hij zat daar niet graag. Ik snap dat. Ze behandelen de mensen daar alsof ze terug kleine kinderen zijn. 

De foto lijkt in eerste instantie wat droevig en negatief. Maar toen ik na zijn dood de foto's van zijn leven bekeek zag ik een rijk gevuld leven. Niet zonder de nodige zorgen en pijn, maar een leven goed geleefd. Genietend van de kleine dingen. 

Ergens jammer dat ik de foto's zo laat ontdekte, maar heel blij dat hij er zoveel genomen had tijdens zijn lange leven. Hij werd 90 jaar. 

Wacht niet te lang om ook van jouw ouders of grootouders mooie foto's te (laten) nemen. 

If you don't think photos are important, wait until they are all you have left.