‘Hij heeft misschien nog maar 2 maanden te Leven’ stuurde mijn moeder me. Mijn opa zijn gezondheid gaat achteruit. Na een ontsteking op zijn longen is er nu ook kanker vastgesteld. Volgende maand wordt hij 90 jaar. Hij had een mooi Leven, vol herinneringen en avontuur. En ja Leven met een hoofdletter L. Waarschijnlijk een typfout in mijn moeder haar bericht. (schattig toch, die oudere mensen met een smartphone ;-), maar het deed me nadenken. We kunnen het leven bekijken als gewoon iets waar we weinig bij stilstaan of we kunnen het bekijken als Leven met een hoofdletter. Er alles uithalen wat erin zit, avonturen beleven en herinneringen maken.
Net voor ik met mijn dochter op vakantie vertrok gingen we nog langs bij mijn opa op de intensieve afdeling van het ziekenhuis. Het ging met ups en downs en het was misschien de laatste keer dat we hem zouden zien. We moeten daar in die toestand realistisch in blijven en het mag ook uitgesproken worden. Maar wat zeg je op zo’n moment, het hield me op voorhand wel bezig. Wat zou je zeggen tegen iemand die je graag ziet als het potentieel de laatste keer zou zijn dat je elkaar zou zien? Wat doet er dan nog echt toe?
Toen we daar in het ziekenhuis zaten was ik vooral afgeleid door de apparatuur en de zuurstof meter die steeds naar boven en beneden ging. Hij was zich druk aan het maken in iets dat niet lukte op zijn smartphone en dat resulteerde in een schommeling van de zuurstof in zijn lichaam.
Omdat we bijna op reis vertrokken besloot mijn dochter om daarover te praten: ‘Opa, wat is het mooiste land waar je ooit bent geweest?’ Zijn ogen straalden toen hij vertelde over Noorwegen, de prachtige natuur. Mijn grootouders zijn altijd graag op reis gegaan en hebben hele mooie reizen gemaakt.
Maar… toen zei hij opvallend helder; ik heb mijn hart verloren aan Ierland. De folklore, de sfeer, de natuur, de mensen,… vertelde hij vol passie. Hij is nog zo goed bij zijn verstand, zo helder met momenten. Hij is altijd al een zeer verstandig man geweest, hij weet heel veel. Want ja, onzen opa zat altijd in een hoekje een boek te lezen. En toen ineens kwam het me te binnen: Opa zei ik al lichtjes geëmotioneerd. Ooit... hopelijk binnen een paar jaar pas... als je sterft, dan neem ik een deel van je assen mee naar Ierland en dan strooien we je daar uit. Wat denk je? Ja, zegt hij, dat zou ik heel leuk vinden. En samen beginnen we te wenen.
Nu 2 maanden later ligt er een buisje met zijn assen klaar om uitgestrooid te worden in Ierland.
En bedenk ik me dat er nog zoveel te zeggen was, zoveel herinneringen op te halen. Gelukkig liet hij ons vele mooie foto’s en filmpjes over zijn leven na. Een beeld zegt vaak meer dan woorden, maar toch… laat geen woord onuitgesproken, ga moeilijke momenten of gesprekken niet uit de weg, want er kan zoveel moois uit voort vloeien.
