Mijn mentor, Evelien van Part of the Vision, vroeg me tijdens onze eerste sessie waar ik warm van word als fotograaf. Voor mij zijn dat beelden die ‘het leven zoals het is’ tonen. Het niet geposeerde, imperfecte, chaotische, rauwe beeld van wie je bent en hoe het leven écht is. Niets in scene gezet, geen fake glimlach en houterige poses.
De eerste foto die in me opkwam was deze foto van mijn zoon, die ik 10 jaar geleden maakte. Hij was heel gefascineerd en in flow bezig met de worm die hij had gevonden. Een kleine, simpele handeling die hij zich waarschijnlijk niet meer kan herinneren. Maar er is zoveel meer;
Die kleine, mollige peutervingers die voorzichtig de worm vasthouden, de aandacht voor een beestje dat hij voor het eerst opmerkte, de manier waarop de zon binnenvalt, de concentratie en het gevoel dat die worm even het allerbelangrijkste is op dat moment, de flow waar hij inzit.
Deze foto’s vertellen het verhaal van een periode in ons leven. Hij is nu 13 jaar en al lang niet meer bezig met wormen vangen, maar de sfeer die de foto uitstraalt geeft me nog steeds een warm gevoel.
Het zijn deze, ogenschijnlijk kleine dingen die eigenlijk heel groot zijn, die zo belangrijk zijn en het enige dat er echt toe doet. Het speelgoed heeft hij niet meer, het huis daar wonen we niet meer, maar door een foto te nemen blijft de herinnering bestaan.
De foto is het object geworden, de drager van deze herinnering. Een herinnering die in ons hoofd zit en veel belangrijker is dan de materiële zaken. De foto heeft dat ene moment vastgelegd, een stukje tijd dat ik telkens opnieuw kan herbeleven als ik naar de foto kijk. Soms heb je een steuntje in de rug nodig om bepaalde herinneringen terug te halen en daar kan fotografie bij helpen.
Het zijn vaak de kleine, alledaagse momenten, de routineuze handelingen en rituelen die ons leven kleuren en ons vormen tot wie we zijn, maar die we zo snel vergeten. We rennen van dag naar dag, altijd maar door, zonder echt stil te staan bij wat écht van betekenis is.
